Wild few- Prelude of elections
Εμείς οι Άγριοι
Είναι μια βδομάδα πριν τις εκλογές, η εκλογική αναμέτρηση στα μέσα και στις συζητήσεις κυλάει σχετικά ήσυχα κι η πόλη είναι ήσυχη. Δεν έχουμε προλάβει να ετοιμαστούμε ή είμαστε υπερβολικά έτοιμοι και με την απόφαση όλα για όλα, και τίποτε για τίποτε. Μόνο η Ομόνοια από την αρχή της εβδομάδας βρίσκεται σε αναβρασμό- τα ξένα τηλεοπτικά συνεργεία διασταυρώνονται συνεχώς σε κάθε γωνιά, σε κάθε φανάρι είναι στημένο κι ένα συνεργείο με τα μικρόφωνα ετοιμοπόλεμα.
Απ’ το πρωί στο καφενείο στο ισόγειο έχουν περάσει το RAI κι άλλα δυο κανάλια. Είχα κι εγώ απόψε ραντεβού με Ισπανούς δημοσιογράφους, τους είπα να έρθουν στο γραφείο κι απόρησαν που το γραφείο είναι μια αποθήκη με κούτες- μα δεν δουλεύεις εδώ, που δουλεύεις; πουθενά. Ρώτησαν αν ξέρω και κάποιον άλλον να πάνε να μιλήσουν. Όλοι όμως οι φίλοι που έχουν κάποια ελάχιστη ανάμιξη στα κοινά αυτή την εβδομάδα είναι απασχολημένοι. Δίνουν συνεντεύξεις, φιλοξενούν τους ξένους, τους γυροφέρνουν στα αξιοθέατα της κρίσης – τα περισσότερα είναι μαζεμένα στη γειτονιά μας. Κάθε μικρή λεπτομέρεια ξεχειλώνει στο φακό, κάθε κλειστή βιτρίνα και κάθε γκραφιτιασμένο γκρεμίδι, κάθε πάγκος πλανόδιου, κι ας είναι στην ίδια θέση απ’ το 1900, γίνεται εξώφυλλο στον Guardian ως αποδεικτικό στοιχείο της νέας συμφοράς που μας έχει βρει. Οι φίλοι στις ξεναγήσεις προσπαθούν να θυμηθούν κάποιον άλλο φίλο που να ‘χει ανοίξει ΚΟΙΝΣΕΠ και συνεργατικό καφενείο, αναζητούν όποιον φυτεύει μαρούλια στην ταράτσα, κάνουν τουρ σε ό,τι συλλογικό, συνεργατικό, αυτοδιαχειριζόμενο υπάρχει.
Οι ξένοι έρχονται εδώ αναζητώντας από τώρα τις απαντήσεις σ’ αυτά που θα τους βρουν κι εμείς τους γυροφέρνουμε ξανά και ξανά σ’ ό,τι προλάβαμε να αντιγράψουμε απ’ αυτούς, στα ίδια φθαρμένα τοπόσημα του συλλογικού. Το μαζί είναι κάτι σπάνιο σ’ αυτό τον τόπο όχι όμως απαραίτητα και για τους επισκέπτες μας που έχουν μεγαλώσει σε συνεταιρισμούς κατοικίας και σε κολεκτίβες καλλιτεχνικές. Ποιός ξέρει αν βρίσκουν κάποιο ενδιαφέρον σε όλα αυτά ή αν κατά βάθος βαριούνται αφάνταστα με ό,τι τους παρουσιάζουμε σα νέο αλλά δεν είναι παρά τα τελευταία πράγματα που ξεσήκωσαν γυρνώντας πίσω τα ξενοσπουδαγμένα βλαστάρια μας προτού τελειώσουν τα λεφτά και μαζί μ’ αυτά τα μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και στο Βερολίνο. Οι αστικοί κηπουροί, τα κορίτσια που τυπώνουν κολιέ, κι οι καταλήψεις είναι τα τελευταία απομεινάρια της παλιάς μας ζωής, ανήκουν στην αντιστεκόμενη ακόμα άνετη αστική μεσαία τάξη. Κανείς τους δεν πεινάει. Κανείς δεν λέει πως μένει με τη μάνα του. Η πτώση πρέπει να δείχνει «δημιουργική».
Η αλήθεια είναι πως σ’ αυτή τη σκηνοθεσία «της δημιουργικής πτώσης» είμαστε όντως εφευρετικοί. Δεν θυμάμαι τι είπα στους Ισπανούς που ήρθαν στο γραφείο αλλά έβαλα τα δυνατά μου να περιγράψω τα πράγματα ζοφερά δημιουργικά μπας και πειστούν ν’ ακούσουν κι άλλα και κεράσουν καμιά μπίρα μετά. Κι αλήθεια είναι τα κατάφερα καλά. Τον πιτσιρικά που μου παίρνει συνέντευξη τον περνάω δέκα χρόνια και θα μπορούσα να τον είχα φοιτητή πέρσι που ακόμα δούλευα στο πανεπιστήμιο. Δουλεύει για ένα αριστερίζον ισπανικό περιοδικό, θα πληρωθεί για τις πέντε αράδες που του ξεφουρνίζω. Θλίβομαι που τον πληρώσαν να έρθει μέχρι εδώ να με κεράσει μία μπίρα- του λέω πως εγώ γράφω τζάμπα και το προσπερνά ως μη εγγραφόμενο στην πραγματικότητα. Θα κέρδιζα και δεύτερη αν δεν ήταν η προεκλογική ομιλία του Τσίπρα το βράδυ κι ήθελε να πάει να τη δει. Δεν είχα τι να κάνω και πήγα μαζί του.
Πριν μαζευτεί όλος ο κόσμος ήδη στην Ομόνοια, το πλήθος των ξένων ήταν αδιανόητο, μεγάλα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μαζί με μικρούς ρεπόρτερ αριστερών ιντερνετικών εντύπων, με φωτογραφική και μικρόφωνα στα χέρια, όλα τα μικρά και μεγάλα έντυπα της Ευρώπης προσπαθούν να καταγράψουν την στιγμή, να πάρουν συνέντευξη από όποιον τους φαίνεται να είναι πιο μέσα στα πράγματα. Αυτοί οι μικροί ειδικά, οι Ευρωπαίοι αλληλέγγυοι έχουνε ενθουσιασμό περισσότερο κι από τους Έλληνες, σαν οπαδοί ομάδας φωτογραφίζονται μπροστά στα πανό και τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ, τυλιγμένοι σημαίες και πανό, τραγουδούν σε όλες τις γλώσσες.
….
…….
Οι ίδιοι ξένοι πανηγυρίζουν τρεις μέρες μετά πρώτοι τα exit polls της νίκης στην Κλαύθμωνος, τα δικά τους πρόσωπα γεμίζουν τα πρώτα πλάνα από Ελλάδα, Αθήνα- Νενικήκαμεν! Είναι εδώ τη στιγμή της αλλαγής, περιμένουν η νίκη ν’ απλωθεί στην Ευρώπη. Χαίρομαι για τη χαρά τους. Αυτή η βραδιά λες και μας ξεκόλλησε απ’ αυτή τη γωνιά στην κάτω μεριά του χάρτη της Ευρώπης και μας έβαλε στο κέντρο- τα ζητήματά μας είναι κοινά, των ανθρώπων της Ευρώπης.
Οι μοίρες μας όμως όχι.
Νέοι Φιλέλληνες, γεμάτοι αγαθό ενθουσιασμό, όσοι ήρθαν να πανηγυρίσουν μαζί μας θα φύγουν αύριο να πάνε το μήνυμα της νίκης πίσω κι εμείς όπως τότε θα μείνουμε ανάμεσα στα θλιβερά ερείπια και τους ακόμη πιο θλιβερούς συν-Έλληνες. Καθώς γυρνάγαμε στη ρημαγμένη πόλη μου σφίγγονταν το στομάχι. Σπουδάσαμε στα ίδια πανεπιστήμια, συναντιόμαστε στα ίδια συνέδρια, στα φεστιβάλ, στα ταξίδια, μοιραζόμαστε τα ίδια διαβάσματα, ολημερίς γράφουμε ο ένας στον άλλο, είμαστε το ίδιο Ευρωπαίοι.
Μου σφίγγεται το στομάχι αδέρφια μου Ευρωπαίοι αλληλέγγυοι μα συνεχίζω το παραμύθι, πόσα χρωστάω, πόσο πεινάω, πόσο κρυώνω, θα το τερματίσουμε- λέω κάθε κακό που μ’ έχει βρει από τότε που όλα ξεκίνησαν, τι άλλο θέλετε να δείτε, θέλετε να δείτε τον ήλιο της δικαιοσύνης ν’ ανατέλλει; τί άλλο θέλετε να πω πού ‘ρθατε τόσο δρόμο μεχρι εδώ να με κεράσετε εσείς στο σπίτι μου μια μπίρα.
